Afgelopen theaterseizoen werden wij in Nederland blij verrast door Love Story. Een prachtige aangrijpende voorstelling met o.i. glansrollen voor Freek Bartels en Celinde Schoenmaker. Toen bekend werd dat de voorstelling in juni in Bolton te zien zou zijn, met nota bene in de hoofdrollen Daniel Boys en Lauren Samuels, werden de tickets voor matinee- en avondvoorstelling direct geboekt. Wat een vooruitzicht!
Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover. Vanaf Schiphol in een uur naar Manchester. Vervolgens is het nog een dik half uur met de trein naar Bolton, een toch wel typische oude industriestad in Noord Engeland. De stad oogt grauw en biedt op het oog weinig vermaak. Het Octagon Theatre in het centrum is echter een mooi theater, te vergelijken met een nederlands theater ’ in de provincie’. Geen historisch theater met prachtige ornamenten en een doolhof aan gangetjes, maar gewoon een redelijk modern theater met goede voorzieningen en een hoofdzaal van bescheiden omvang. En goede ticketprijzen, want de matinee kostte slechts 16 pond en de avondvoorstelling een dikke 20 pond: kan slechter!!
Bij het betreden van de zaal bekruipt je toch de vraag of onze hoge verwachtingen zullen worden ingelost en het tripje naar Bolton de juiste keuze is geweest. Het antwoord wisten wij 2 uur en 20 minuten later: een volmondig JA! Deze uitvoerig is werkelijk van een adembenemende schoonheid: klein, simpel, puur, een rollercoaster van emoties en diep rakend!
In tegenstelling tot de Nederlandse versie bestaat de voorstelling uit twee akten, waarbij de knip is gemaakt op het moment van het huwelijk. De eerste akte is ‘feel good’, waarbij Lauren Samuels de rol van Jenny wat meer naturel en ingetogen neerzet dan Celinde (tja, je gaat toch vergelijken). Dit geldt eigenlijk ook voor Daniel Boys tov Freek. Het acteerwerk is allemaal wat subtieler en naar onze mening wat meer geloofwaardig, al wil ik daarmee absoluut niet zeggen dat het in Nederland niet geloofwaardig was. Vocaal is het niveau zeer hoog. Boys heeft een prachtige stem, die helemaal tot zijn recht komt in deze score, wat een genot om naar hem te luisteren. Samuels zingt ontzettend gemakkelijk, het is allemaal spatzuiver. De chemie tussen de twee spat van het podium. Als publiek word je meegenomen in het spel van verleiding en verliefd worden en dat is elk moment geloofwaardig zonder enig moment van overacting. En de kleren blijven aan…...althans tot aan het ondergoed….
Dan de tweede akte. Het is over met de pret en de keiharde werkelijkheid van de oorzaak van het niet zwanger kunnen raken dient zich aan. Samuels acteert haar ziekte zeer ovetuigend en de emoties bij vader en vriend gieren door de zaal. Het wordt zo goed neergezet dat je werkelijk een speld kan horen vallen. Ook een abusievelijke maar daarom niet minder ordinaire boer van een toeschouwer kan daar niets aan veranderen en leidt niet tot een lachsalvo. Het blijft muisstil, de spanning is voelbaar en het opkomen van de tranen ook. Uiteindelijk laat een groot deel van het publiek hoorbaar de emoties de vrije loop, dit zijn immers de momenten dat je denkt aan dierbaren die je ontvallen zijn…. Tja, wat kun je ook zeggen?: “What can you say, about a girl, a 25-year-old girl, who died?” is niet voor niets de rode draad in dit verhaal. Het verdriet van Oliver en Jenny’s vader,die zijn vrouw ook al heeft verloren, is immens en voelbaar tot in je tenen.
Na de voorstelling zitten we redelijk aangeslagen in de stoel, het is werkelijk even op adem komen en herstellen van wat we net hebben aanschouwd.
Wat valt er verder nog te vermelden?
Boys en Samuels stelen de show maar een andere rol die prima uit de verf komt is die van Olivers vader, vertolkt door Nicholas Blane. Deze oude heer straalt een enorme typisch engelse, aristocratische autoriteit uit en alleen zijn opkomst is al voldoende om te veronderstellen dat dit wel eens een problematische vader-zoon relatie kan zijn. De vader van Jenny, neergezet door Matthew Woodyatt, is zijn tegenpool als zorgzame en liberaal denkende vader die slechts het beste wil voor zijn dochter en geen waarde hecht aan status en afkomst. Woodyatt slaagt er meteen in je sympathie te winnen, zo’n vader wil iedereen. Acteren en zang zijn zeer ovetuigend.
De acteurs worden op het podium begeleid door een 5-koppig ‘kamerorkestje’, dat op sommige momenten opeens in beweging komt en als ensemble gaat functioneren. Dit geeft vooral tijdens het aanmoedigen tijdens de ijshockeywedstrijd een verrassend en grappig effect, als viool en bas spelende orkestleden tijdens het spelen aan het brullen zijn alsof Oranje weer een doelpunt scoort…..
De voorstelling wordt ‘kleiner’ uitgevoerd dan in Nederland. Het decor is minimalistisch. Het publiek zit aan 3 zijden om het podium, dat aan de achterzijde voorzien is van een soort trapconstructie van hoge houten traptreden, via welke de hoofdrolspelers naar het hoger gelegen platform kunnen lopen en dat ook frequent doen. Hierop staat ook de piano waar Jenny Cavilleri een aantal keer plaats neemt. In de traptreden zitten ook wat decorstukken verborgen, zoals een smal uitschuifbaar bed.
De avondvoorstelling was weer net zo mooi, we hadden nu een plaats op de eerste en tweede rij aan de zijkant van het podium. De acteurs spelen dan bijna op je lip, het is alsof ze in je huiskamer zitten. Heerlijk, je ziet werkelijk iedere gelaatsuitdrukking en je hoort Jenny kortademig zijn tijdens haar laatste momenten op aarde. Wat hoger op de tribune waren deze details ons toch ontgaan tijdens de matinee. Toch leek een of andere manier het publiek minder geraakt. Altijd lastig te verklaren hoe dat nou kan, maar misschien moet je dat wel helemaal niet doen. Wel opvallend was dat de cast na het slotapplaus niet meer terugkwam, terwijl dat ‘s middags wel zo was.
Al met al een topdag gehad in Bolton. De voorstelling speelt nog 2 weken dus haast je als je er nog naar toe wilt; Het is absoluut de moeite waard.